Wat er op je pad komt...
Soms kom je er pas jaren later achter. Je beseft wat voor invloed een bepaalde, ingrijpende gebeurtenis heeft gehad. En hoe mooi is het als je voor die gebeurtenis, die je altijd als negatief hebt gezien, ineens intens dankbaar kan zijn en deze juist als positief kunt ervaren? Gebeurtenissen komen soms met een heel andere reden op je pad dan je op dat moment beseft. Klik hieronder voor het volledige verhaal...
1990, 14 jaar oud, fietsend vanuit Oosterhout naar Breda. Samen met m’n beste schoolmaatje Patrick die samen met mij en nog één ander, de enige drie van de lagere school in Oosterhout zijn die naar de middelbare in Breda gaan. Er zijn er nog meer die vanuit Oosterhout dagelijks de c.a. 12km fietsen. Met één daarvan, Mark, kan ik het best goed vinden. Zijn vaste maatje Dirk is echter behoorlijk jaloers en op een dag krijg ik tijdens het fietsen een vuist midden op m’n gezicht. De eerste keer dat ik iets van geweld meemaak. Achteraf heeft Dirk geluk dat ik niet met gelijke munt heb terugbetaald want dan had hij waarschijnlijk op de 80km weg terecht gekomen met alle mogelijke gevolgen van dien.
Mijn beste maat, die minstens zo groot was als hij, roept nog wat naar m’n belager maar daar blijft het bij. Ook hij was niet echt van fysiek handelen.
Vanaf dat moment is iedere dag een opgave om naar school te gaan. Kom ik hem onderweg weer tegen of niet? Zal hij het nog een keer doen? Angst.
Ik blijf dat jaar zitten. M’n cijfers zijn niet genoeg om naar de volgende klas te gaan. En ergens een geluk. Want ik zat niet meer bij hem in de klas. En ook niet meer bij Mark dus z’n jaloezie zal wel achterwege blijven.
In het nieuwe jaar maak ik nieuwe vrienden. Zo ook Vincent. Hij is vol van allerlei Martial Arts. Chinese vechtkunst, Kungfu, Chuck Norris en Bruce Lee. En net als ik niet stoer genoeg om ergens les te gaan volgen. O, wat zou dat tof zijn. Als ik achteraf toch nog met gelijke munt zou kunnen terugbetalen. Ach, voor dat je dat kan ben je toch vele jaren training verder.
Naarmate ik ouder word verdwijnt de angst. Grotendeels. Er blijft toch een stemmetje in m’n achterhoofd.
Na de middelbare op naar het HBO. M’n eerste vriendin (ja, ik was een laatbloeier). Stappen. En dan steekt dat gevoel toch weer de kop op. Niet voor jezelf op kunnen komen is één. En ook niet voor je vriendin. Pas dan kom ik in actie. Ik wil Aikido gaan leren. Kracht van de tegenstander inzetten zodat je niet de sterkste hoeft te zijn en toch voor jezelf op kan komen. En op dat moment word ik door mijn neef gewezen op Wingtczun. Vergelijkbaar idee, snel te leren en effectief. En waar ik in m’n jongere jaren ook wel wat angstig was voor de eventuele confrontaties en sparren, ontstaan ook daar de grootste vriendschappen.
Al die jaren heb ik een sluimerende haat gehad richting Dirk. En m’n toenmalige beste vriend Patrick heb ik het altijd kwalijk genomen niet fysiek op te hebben getreden. En mezelf; tja verwijten genoeg. Gedroomd over hoe het anders had kunnen zijn.
Pas jaren later leerde ik op een andere manier naar deze gebeurtenissen te kijken. Wat het me heeft gebracht in plaats van gekost. Waar zou ik immers zijn geweest als ik wel met gelijke munt had gereageerd en iemand op 14 jarige leeftijd wellicht voor een aansnellende auto had getrapt? Had ik dan dezelfde vriendschappen gehad? Was ik dan ooit met Wingtczun begonnen? En als Patrick fysiek had ingegrepen, waar was hij dan geweest? En had ik dan ooit geleerd om voor mezelf op te komen? Waren er schuldgevoelens geweest? Tot wat voor daden was ik dan over gegaan?
En dan besef je, dat wat ooit een nachtmerrie was en een bron van verdriet en pijn, ineens de inspiratie en motivatie is geweest om te doen wat ik nu doe en te zijn waar ik ben! Dankbaarheid. En een ongelooflijke drive om door te gaan waar ik mee ben begonnen!
O ja, dit verhaal berust volledig op de waarheid. Althans, zoals ik deze heb ervaren. Alleen de namen heb ik bewust verandert ten behoeve van privacy. Want hoewel ik mijn verhaal kan en wil vertellen ter inspiratie, laat ik anderen zelf bepalen of en wanneer zij hun verhaal willen delen.
Wat ik heb geleerd? What doesn’t kill you, makes you stronger. Het Engelstalige woord voor angst, fear, staat voor Fake Evidence, Appearing Real (en soms voor F*ck Everything And Run). En last but not least; zaken die een heftige impact op je hebben gehad, kunnen een grote inspiratiebron blijken als je ze in het juiste licht bekijkt. En zo maar met een reden op je pad zijn gekomen. Welke inspiratiebronnen heb jij op je pad gekregen?
Het pad waar het begon